maandag 30 mei 2022

FAMILIE

Hoewel de weersvoorspellingen aanvankelijk niet veel goeds beloofden scheen de zon volop terwijl ik via Vichte naar Anzegem reed. Net voor ik de kringloopwinkel in Avelgem bereikte, berichtte men in het nieuws over de 22 slachtoffers in een school in Texas; twee leraren, negentien schoolkinderen en de schutter; een achttienjarige oud-leerling die zich recent een wapen had aangeschaft en tenslotte door de politie werd neergeschoten.
Ik ontstak de lichten, schakelde de computers in, stelde de koffiemachine in werking en keek naar de vier cactussen op de vensterbank. Iemand had ze hier enkele maanden geleden afgezet.
'Dat zijn levende wezens', zei Arno toen hij de potten naar binnen bracht.
'Zoiets doe je toch niet?' We besloten de planten te adopteren en waakten er sindsdien over dat er naar ze omgekeken werd maar ook dat ze niet teveel water en zonlicht kregen.
Het leven op de vensterbank in onze keuken leek hen te bevallen, hun kleuren werden feller, hier en daar kwamen er scheuten bij en eentje, een tepelcactus, oorspronkelijk afkomstig uit Mexico, betuigde zijn dankbaarheid door ons uitzicht op te fleuren met kleine, rozerode bloemen.
Bjorn kwam binnen.
'En? Goed geslapen in je nieuwe bed?' vroeg ik.
'Ik wist dat je dat ging vragen', zei hij.
Gisteren, dinsdag, onze eerste werkdag van de week, kwamen we van Bjorn te weten dat hij na lang wikken en wegen eindelijk een nieuw bed had gekocht, een boxspring. Het had hem een kleine vijftienhonderd euro gekost. Hij woont sinds enkele maanden alleen en is zich aan het installeren. Zondag had hij het bed gemonteerd en er die avond voor het eerst in geslapen.
'Dat is toch veel geld, Rino? Maar ik heb bijna geen oog dichtgedaan. Middenin de nacht die topping er afgegooid. Daarna was het iets beter maar toen ik opstond had ik overal pijn, niet normaal, zo hard als die matras is. Pocketveren, verschrikkelijk!' Hij schudde zijn hoofd.
'En vorige nacht heb ik het nog eens geprobeerd maar het was weer van hetzelfde! Voor geen geld slaap ik nog in dat bed!'
Eventjes ontspande zijn gezicht.
'Geen interesse in een boxspring, Rino?'
Het zou een wrede speling van het lot zijn moest Bjorn - die sinds jaar en dag elke ochtend aan iedere medewerker vraagt of ze goed geslapen hebben en die tot hiertoe steevast instemmend antwoordt als je de vraag terugstelt, er meestal aan toevoegend dat hij weer raar gedroomd heeft en daarna negen op de tien keer zijn droom vertelt, een bizar verhaal waar niemand een touw aan vast kan knopen - voortaan alleen nog maar met slapeloze nachten af zou moeten rekenen. Maar aangezien we eerder al hadden vastgesteld dat Bjorn soms wat te snel van stapel loopt, probeerden we hem er gedurende de dag met z'n allen van te overtuigen dat hij zijn nieuwe bed nog een kans moest geven.
Want dat het normaal is dat je aan iets nieuws moet wennen. Zo moet je een paar nieuwe schoenen ook inlopen, of gewoon worden aan een nieuwe bril. Maar hij was vastbesloten.
'Geen haar op mijn hoofd dat eraan denkt om terug op dat ding te gaan liggen. Vannacht slaap ik opnieuw op mijn veldbedje!'
Nu stond Bjorn hier flauw glimlachend te knikken. De koffieautomaat pruttelde, het sein dat de ingebrachte hoeveelheid water doorgelopen was. De collega's schoven aan voor een bakje troost.
'Je had gelijk, Rino. Ik heb vannacht toch nog eens in dat bed geslapen en het ging al veel beter. Eerlijk gezegd heb ik eigenlijk best goed geslapen.'
Een spontaan applaus brak los, er werd geroepen en gejoeld en Arno floot op z'n vingers.
'Zie je wel', zei Almas. 'Je mag nooit te snel opgeven.'
Bjorn knikte.
Toen vond Marjan dat het tijd werd om het gesprek een nieuwe wending te geven: 'Heb je het gehoord van die schietpartij in Texas?'
'Over die gek die negentien kinderen heeft gedood?', vroeg Kris waarmee hij de zaak voor iedereen verduidelijkte.
'Echt, Amerika is een rotland', zei Jan. Arno knikte.
'Iedereen heeft daar een geweer bij zich.'
'Ja,' lachte Frederick, 'en achter ieder grassprietje zit er iemand met een wapen in aanslag.'
'President Biden heeft opgeroepen om er nu toch eindelijk eens iets aan te doen', zei Jan.
'Tevergeefs,' zei Frederick, 'het zit gewoon in hun DNA. De wapenwetgeving is er zelfs nog niet zolang geleden versoepeld. Iedereen die ouder dan 21 is mag zonder vergunning of kennis van zaken een wapen dragen op straat. Studenten mogen zelfs wapens meenemen naar school!'
Het nuchterste en meest verhelderende inzicht kwam echter van Marleentje; ze werkt hier ondertussen al een jaar of zeven, zit meestal stil en teruggetrokken in haar hoekje, onopvallend kruiswoordraadsels op te lossen tot ze iedereen plots verbaast door met enkele rake zinnen de situatie samen te vatten.
'Zolang de Republikeinen de meerderheid vormen in de senaat zal er, nee, kan er niets veranderen. Vooral niet omdat ze zwaar gesponsord worden vanuit de wapenlobby. Ze noemen zoiets een patstelling, een vicieuze cirkel.' Gemompel, sommigen schudden het hoofd, anderen knikten verslagen.
'Gelukkig heeft Bjorn vannacht goed geslapen', lachte Arno, die de zaken graag eenvoudig houdt. Waarna de aandacht opnieuw eventjes naar Bjorn ging en toen was het tijd voor het werkoverleg. Dat verliep kort en bondig want allen kennen ze hun taak, weten ondertussen reeds min of meer wat er van hen verwacht wordt en terwijl iedereen uit z'n stoel overeind kwam en overging tot de orde van de dag, bedacht ik voor de zoveelste keer wat een merkwaardig stel we hier eigenlijk vormen. En plots zag ik een zekere verwantschap met de vier cactussen op onze vensterbank.
Alle wegen bleken op een bepaald moment naar hier te leiden, bij de meesten echter zonder al te veel verwachtingen en van sommigen zelfs ronduit tegen hun zin, aanvankelijk afstandelijk en terughoudend. Zowel inlanders en nieuwkomers, complete vreemden voor elkaar.
Maar kijk, vandaag zat iedereen hier duidelijk goed in zijn of haar vel, er was begrip voor elkaars tekortkomingen waardoor er wederzijds respect ontstond, de sfeer was bij momenten zelfs ronduit vriendschappelijk en het voelde af en toe bijna alsof we een huishouden deelden, alsof we deel uitmaakten van een groot samengesteld gezin.
Of zoals Bjorn het er uitflapte, toen iemand hem onlangs op een middag, terwijl we samen zaten te eten, vroeg of het niet saai was om nu alleen te wonen. Hij aarzelde even en zei toen: 'Een beetje... Maar het valt wel mee. Gelukkig heb ik mijn werk.'
En daarna, grinnikend: 'En hier zijn jullie mijn familie.'



Geen opmerkingen: