We staan al eventjes buiten te wachten. Het is windstil en tot onze verrassing verwarmt de zon onze hoofden en schouders weldadig, alsof ze haar steentje bij wil dragen om van dit ogenblik iets onvergetelijks te maken. Er werden nochtans winterse buien voorspeld maar de enige plek waar het nu sneeuwt is onder onze magnolia die al enkele dagen voor een jubelende aanblik zorgt en ervoor gekozen heeft om haar bloemblaadjes nu prijs te geven want welk moment beter dan dit?
Verder is de parking hier helemaal leeg, zoals ons gevraagd werd. Een agent van de veiligheidsdiensten geeft een seintje, we stellen ons op zoals afgesproken, het bezoek is in aantocht. Ik staar naar de overkant van de straat aan het eind van onze oprijlaan, de plek waar het gejoel vandaan komt: tientallen scholieren maar ook volwassenen staan er met vlaggetjes. We horen ze lachen en roepen tot hier, er hangt een uitgelaten sfeer - tot er plots vanuit het niets een sirene weerklinkt in de verte, de veiligheidsagent steekt een wijsvinger omhoog, zich expliciet tot ons wendend, ‘nog één minuut’, zegt hij.
De joelende bende is inmiddels stilgevallen en iedereen kijkt ademloos naar links, een bevroren beeld dat ineens tot leven komt: het lawaai barst los en er wordt vol enthousiasme gezwaaid en gejuichd, overal opgewonden, lachende gezichten. Hekkens die de toegang tot onze winkel verhinderen, worden snel opzij gedraaid; een motor met loeiende sirene en een blauw zwaailicht komt opgereden, gevolgd door enkele wagens waaronder de befaamde zwaarbeveiligde zwarte Mercedes met enkel het cijfer 1 op de nummerplaat en ik besef: nu is het voor echt, verbijt de ontroering die in mijn borstkas zwelt en haal diep adem.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten