Collega's vallen uit, moeten in quarantaine. Omdat hun partner de ziekte ergens opgelopen heeft. Omdat er meer dan vier positief geteste kinderen in de klas van hun kind zitten. Omdat ze om de een of andere reden zelf positief testen. De ziekte komt elke dag een heel stuk dichterbij.
Telkens je onze regeringsleiders op de radio hoort verklaren dat we het hoofd koel moeten houden, dat we de vorige maatregelen de kans moeten geven zich te bewijzen, krimp je een beetje ineen. Dat er voor januari geen corona-overleg gepland staat - dat soort arrogantie. Ze zijn ondertussen al enkele keren in die coronaval getrapt en toch laten ze zich opnieuw vangen. De scholen, gouverneurs, dokters, zorgpersoneel maar ook virologen moeten hen uiteindelijk op hun verantwoordelijkheid wijzen. Verrassend als je dan ziet hoe ze de bal naar deze laatsten terugkaatsen (cijfers zijn veel slechter dan de ergste prognoses van vorige week) om dan uiteindelijk toch blijk te geven te zullen doen wat er gedaan moet worden. Wat kunnen ze ook anders? Ze hebben geen keuze, nog steeds zijn we volledig overgeleverd aan het virus.
Nadat een medewerker besmet blijkt en uitvalt, nemen we er de vragenlijst van onze veiligheidscoördinator bij om na te gaan of er ook andere collega's dienen getest te worden. Gelukkig dragen we hier allemaal consequent een mondmasker en wijzen we elkaar erop als iemand's neus iets te bloot in beeld komt. We hebben elke dag een andere coronachef die de eetruimte en de toiletten ontsmet. We houden zoveel mogelijk afstand. Enkel in onze eetruimte mag het masker af, maar slechts als je neerzit.
Maar zat er de voorbije dagen 's middags een half uurtje iemand op minder dan anderhalve meter zonder masker naast wie nu besmet bevonden is, dan moet die zich laten testen en in quarantaine gaan tot de uitslag bekend is.
'Ik voel me al enkele dagen wat verkouden, maar sinds vanmorgen, ruik ik niets meer. Zelfs het strafste parfum van mijn partner lijkt wel pompwater!' Jeroen houdt zijn mondmasker vanmorgen op, zelfs als hij neerzit.
Na de werkbespreking kijken we samen, mits het houden van de nodige afstand, via de online tool Self Assessment Testing, of hij naar de dokter moet. De vragenlijst wijst uit dat het verliezen van je reukvermogen alarmerend is en een test noodzakelijk. Maar om aan een testcode te komen heb je ofwel een kaartlezer nodig, of moet je je geregistreerd hebben voor itsme.
Jeroen valt uit de lucht. Ik bel zijn dokter en hij heeft geluk, over een klein uurtje is er een gaatje in het drukbezette schema op het dokterskabinet en mag mijn medewerker op consultatie.
Wat nu? Opnieuw is het afwachten of er nog een collega ziek wordt. Want we dragen dan wel mondmaskers, houden afstand en ontsmetten alles maar we brengen de dagen samen door.
Acht uur per dag vormen we een hecht team en ondertussen bedienen we de vele klanten.
Het is de vierde golf en bijna iedereen is gevaccineerd. Maar dit hebben we nog niet eerder meegemaakt.
Ik herinner me hoe het overlegcomité op 17 september vol trots aankondigde dat de mondmaskers in Vlaanderen vanaf 1 oktober op de meeste plaatsen niet meer nodig waren. We voelden nattigheid maar genoten van de herwonnen vrijheid. Iedereen wist dat het te vroeg was. We zijn gewoon te nonchalant geweest.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten