HEMEL

'Gelukkig hebben ze er nu verkeerslichten gezet', zegt ze. We kiezen elk een paaseitje, in lichtblauwe en groene zilverpapiertjes.

'Het is is er altijd druk en ze rijden er zo snel dat je je afvraagt waarom het zolang heeft moeten duren... Irene en ik hebben er eens veel geluk gehad!'

Dit heeft ze nog nooit eerder verteld.

'We waren op weg naar de Floralux, zonder dat we iets nodig hadden. Er was een tijd dat we wekelijks gingen. Gewoon, om eens weg te zijn. En we kochten er altijd wel wat natuurlijk.'

Ze lengt de wachtende koppen oploscappucino aan met kokend water.

'Op dat kruispunt moesten we links. Ik merkte langs mijn kant een snel naderende wagen op, toen Irene gas begon te geven. Ze had die auto dus niet gezien. Het sloeg aan mijn hart, ik greep het dashboard met beide handen vast en jammerde 'OEIOEIOEIOEIOEI!'.

Ze remde en op dat ogenblik vloog die wagen ons voorbij. Toen ik naar haar durfde kijken, was ze zo wit als een laken.'

We roeren het poeder los en nippen dan voorzichtig van de hete drank.

'Plots liepen we in de Floralux rond. Alsof we van dat kruispunt recht in die winkel waren gekatapulteerd. Het geluid keerde terug, en de dingen begonnen weer kleur te krijgen. Ik werd rustiger en keek naar Irene. Zij leek er nog niet helemaal met haar gedachten bij.'

Ze schudt nog steeds diep onder de indruk het hoofd terwijl ze het zilverpapier van haar eitje pelt.

'En toen ik daar ineens al die bloemen zag, vroeg ik haar stilletjes:

'Zouden we nu in de hemel zijn?''