Zaterdag was het de internationale protestdag tegen de corona maatregelen. Wat enkele dagen eerder nog als een grap in de oren klonk, bleek realiteit geworden. Her en der kwamen groepen mensen samen om te demonstreren. Verschillende betogers verklaarden op de radio dat ze er genoeg van hadden, van het dragen van die mondmaskers waarvan bewezen was dat ze toch niet hielpen. Dat ze genoeg hadden van de avondklok. Van het verbod op samenscholingen, en dat ze niet op café of restaurant konden gaan. Enzovoort. Want dat ze wilden leven.
En dat is nu precies waar het om draait: zonder die maatregelen zou er al een veelvoud van onze geliefden van de aardbodem verdwenen zijn. We hebben gewoon geen keuze, toch?
Ik heb nog nooit onder zo'n moeilijke omstandigheden moeten werken, en dat ligt niet aan de maatregelen of aan de medewerkers. Het heeft te maken met de klanten die het niet al te nauw nemen met de voorwaarden waardoor we open kunnen blijven: het alleen winkelen, het ontsmetten en het afstand houden.
Zeer frustrerend en demotiverend, iedere dag mensen terecht wijzen en geregeld verwijtende blikken of zelfs woorden naar het hoofd geslingerd krijgen.
Het is nochtans geen overbodige luxe, bijna wekelijks krijgen we te horen dat er hier of daar een collega uit een aanpalend filiaal besmet is geraakt, ondanks de vele voorzorgen.
Voor mensen die zich tijdens de epidemie terug in hun schulp mochten, konden of moesten trekken, lijkt het misschien wat verwarrend, de cijfers die nu eens naar beneden en dan weer omhoog gaan. Voor ons, die tijdens de eerste lockdown vorig jaar in maart nog thuis zaten maar tijdens de tweede lockdown achter de schermen verder konden werken, en zich dagelijks geconfronteerd zien met het gedrag van de massa, zijn de op en neergaande curves minder verrassend. Maar je hoeft geen Nostradamus te heten om te weten dat de cijfers na versoepelingen omhoog zullen gaan, en na verstrengingen opnieuw naar beneden.
Het enige waar we tegen kunnen, of beter, moeten protesteren zijn de eindeloze discussies tussen de overheid en de wetenschappers. Tegen de elkaar constant tegensprekende ministers. Tegen het hemeltergende gebrek aan (snel)testen waardoor we het virus veel sneller zouden kunnen isoleren. Tegen de verschrikkelijk traag vorderende vaccinatie campagne. Ondertussen hebben volgens de gegevens van Sciensano ongeveer 900.000 Belgen een eerste prik gekregen. Om de Europese doelstellingen te halen moet de vaccinatiegraad zes keer hoger. Aan het huidige tempo verkrijgt ons landje pas volgend jaar groepsimmuniteit. In het Verenigd Koninkrijk werden zaterdag meer dan 600.000 vaccinaties toegediend. Daar is de helft van de bevolking reeds voor de eerste keer gevaccineerd.
Om uit deze impasse te geraken moet het allemaal veel sneller. En zo kan men straks ook écht iets in het vooruitzicht stellen en opnieuw draagkracht creëren voor de nieuwe en hopelijk ook laatste lockdown die we tegemoet gaan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten