Onze winkels waren dicht maar de goederenreceptie bij het centraal magazijn bleef open zodat wie besloten had om tijdens de tweede lockdown op te ruimen, hier met de opbrengst terecht kon. En omdat de rekken nog vol stonden met onverwerkte spullen afkomstig uit de eerste coronagolf, was van hogerhand beslist om niet wederom dezelfde fout te maken en deze keer achter de schermen verder te werken, en zoveel mogelijk opgeslagen spullen maar ook alles wat binnen kwam meteen winkelklaar te maken. Dat betekende dat er een groep mensen aan het werk bleef, in een vrijgemaakte hoek van het magazijn waar voor elke productgroep een geïmproviseerde werkpost geïnstalleerd was.
De bel zoemde en de receptionist opende de deur. De man die aanbelde begaf zich inmiddels terug naar zijn wagen; de achterklep veerde omhoog waardoor er een stapel planken tevoorschijn kwam die ooit, in een ander leven, samen een kast hadden gevormd. Een magazijnier reed een beugelkar dichterbij.
Ondertussen kwam er een tweede wagen aangereden. Een jongeman stapte uit, opende het achterportier, boog voorover en kwam opnieuw overeind met een doos in z'n handen.
'Het zijn oude spullen en kledij, maar alles is nog bruikbaar.' Hij zette de doos op de grond, trok een strook plakband los en klapte de doos open zodat ik mee kon kijken, 'Van mijn oma.'
Terwijl ik de spullen naar binnen bracht, liep hij terug naar zijn wagen en kwam me met een volgende doos tegemoet.
'Allerlei keukengerei', zei hij. 'Mijn vader heeft dit na de dood van zijn moeder verzameld en klaargezet. Maar nu hij is er ook al niet meer.' Hij klapte het kofferdeksel open.
'Een half jaar geleden stierf mijn oma, en drie maanden later mijn vader.'
'Het spijt me dat te horen', zei ik. Hij knikte gelaten.
'Hij is niet over de dood van zijn moeder heen geraakt.' We keken in de kofferruimte.
'Er steekt hier ook gerief van hem tussen.'
Toen de jongeman vertrokken was, bedacht ik dat er weinig organisaties zijn waaraan zoveel erfenissen geschonken worden als aan de kringloopwinkel, en begon met het sorteren van een deel van de nalatenschap van een moeder en haar zoon, wiens levenslange zorgzaam bijeen gespaarde bezittingen in dozen waren verzameld die hier luguber genoeg samen arriveerden. Er stak altijd wel iets tussen waardoor je kon vermoeden of het nu een doos van de zoon ofwel van de moeder was. Zoals de nooit gebruikte scheerset die een plechtige communicant vroeger kreeg, nog in een perfecte staat. De oude metalen koekendoos met krulspelden. Het boek vol tips over digitale fotografie. Of de zorgvuldig opgevouwen zak met een groot stuk zacht breiwerk in lichtblauw garen.
Het restje van de bol breiwol zat compact over de breinaalden geschoven om het zaakje bijeen te houden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten