Dat we momenteel met een tekort aan medewerkers te kampen hebben zorgt ervoor dat wie wel werkt overal moet bijspringen. Het is alle hens aan dek. Het gaat niet langer over wat je hier graag doet of goed kunt maar om brandjes blussen. We bidden tot verschillende goden opdat niemand ziek wordt.
zaterdag 19 december 2020
FRANKY
ZO'N DAG
In den beginne, toen ik nog maar pas een team mocht aansturen om samen een kringloopwinkel open te houden, maakte ik 's morgens onderweg met de wagen soms plannen over hoe we de dag in zouden vullen. Misschien was er wel ruimte om — naast de gebruikelijke en noodzakelijke taken — ook nog iets anders aan te pakken. Zoals: een afdeling helemaal opnieuw inrichten. Een actie met een bepaald artikel organiseren, een voorwerp of product waar we op korte tijd veel van binnengekregen hadden. Of gewoon, onze klapdeuren eens van een nieuwe laag verf te voorzien.
MOEGESTREDEN
HOE BEGINT HET EINDE VAN DE WERELD?
Al sinds de jaren tachtig, toen ik op school zat, voorspelt men het einde van de wereld zoals we die kennen, dankzij de opwarming van de aarde. Het was toen vijf voor twaalf. Twintig jaar later was het twaalf uur, en ondertussen is het vijf na twaalf.
ARRIVEDERCI BELLA MIA!
Hey Billie… We kunnen het niet geloven… Dat we plots afscheid van je moesten nemen… Je was hier de vedette in huis, al sinds je aankomst, precies een jaar geleden. Je zat onder de vlooien, je was ondervoed… We wilden eigenlijk liever een wat levendiger katje maar jij was de enige van het nest die zich liet vangen. Wisten wij veel dat je ziek was. Maar wat een geluk voor ons! Je ontpopte tot een liefdevolle maar eigenzinnige vriend, en leerde de nukkige grillen van onze andere poes, Mao, verdragen, en nimmer verhief je je stem. Je bent de stilste kat die ik ooit gekend heb. En al was je een kat, je was één van mijn muzen hier, het zal je niet ontgaan zijn, zo betoverd was ik door je verschijning dat ik je steevast wou fotograferen. Tientallen foto’s heb ik, waarop je leunt op mijn andere muze.
maandag 9 november 2020
OASMT IN EN OASMT UUT
JE GELOOFT TOCH NIET DAT ZE HET LAND WEER OP SLOT ZULLEN DOEN? (CORONA 12)
Nog een korte werkweek en het is verlof. Maar de uitgelaten sfeer van de laatste dagen heeft plaats gemaakt voor bezorgde gezichten. De spanning loopt opnieuw op nu de virologen door de snel toenemende, nieuwe besmettingen overtuigd lijken dat we aan de vooravond van een tweede golf staan. De onrust heeft echter verschillende oorzaken. Zo is Jan vooral bang dat de versoepelingen teruggeschroefd zullen worden waardoor hij straks misschien niet op reis kan, terwijl Rita eerder vreest voor besluiteloosheid en halve maatregelen bij onze nationale veiligheidsraad.
MOETEN WE ONS ZORGEN MAKEN? (14/07)
LATSTE POST
WIE WEET HOEVEEL LEVENS ER ZO GERED HADDEN KUNNEN WORDEN
In de kringloopwinkel waar ik werk, kiezen we elke dag een nieuwe ‘Coronachef’. Dit is de medewerker die ervoor zorgt dat we in alle veiligheid kunnen pauzeren.
Hij of zij ontsmet na elke pauze alle apparaten, kast- en deurklinken, tafels en stoelen, in totaal zes keer per dag. Na de laatste ontsmettingsronde wordt er ook nog eens gedweild.
Wie ‘De Grote Prijs’ heeft – dat is degene die die week de toiletten schoonmaakt – doet dit sinds de heropening twee keer per dag, daarbij eveneens alles secuur ontsmettend.
Zo zorgen wij voor elkaar.
Onze kassamedewerker ontsmet de mandjes en waakt erover dat er ontsmettingsproduct voorhanden is, zowel bij het binnenkomen als aan de paskamers, evenals papieren handdoekjes. Dat er vuilnisemmers staan die geregeld geledigd worden. Hij of zij wijst de klant erop dat ze een mandje dienen mee te nemen, de winkel in, zodat we kunnen bijhouden hoeveel bezoekers we hebben. Vraagt iedereen om de handen te ontsmetten bij het binnenkomen.
Zo zorgen we voor onze klanten.
We dragen allen mondmaskers, de hele dag door. Enkel wie aan kassa staat, kan dankzij een groot plexischerm zijn masker even uitdoen. Het is niet altijd gemakkelijk maar allemaal houden we ons sterk.
Het is ook een voorwaarde om te mogen werken, net zoals het afstand houden, het geregeld en grondig met zeep wassen van de handen en het ontsmetten van de omgeving. Dankzij de informatie die we krijgen van onze veiligheidscoördinator beseffen we ook waarom dit nodig is. Of het helpt? De experts beweren in elk geval van wel. En het houdt ons alert; iedereen die ermee bezig is, realiseert zich dat we voorzichtig moeten zijn.
Dit in tegenstelling tot de klanten. Als ze al een mondmasker dragen, blijft het meestal onder hun neus zitten of hangt het ergens te bungelen aan hun kin. Maar bij de meesten lijkt het ondertussen alsof het coronabeest al verslagen is. Ze tikken je op de schouder of komen gewoon naast je staan. Gisteren nog nam iemand mijn arm vast om me iets te vragen. We hebben het raden naar het risico dat we lopen, dag na dag. We hoopten dat onze veiligheidsraad vorige woensdag een belangrijke knoop door zou hakken in de eindeloos voortdurende mondmaskersaga, maar er werd geopteerd voor de typisch Belgische, ‘gulden middenweg’ tactiek. Er werd beslist om de keuze aan de consument te laten.
De dag daarna waarschuwde de wereldgezondheidsorganisatie dat het aantal besmettingen in Europa voor het eerst in maanden opnieuw stijgt met 20.000 nieuwe infecties en meer dan 700 overlijdens per dag. Ook in België blijkt er opnieuw sprake van een lichte stijging. Maarde mensen opleggen om zo’n mondkapje te dragen tijdens het winkelen is voor onze politiek verantwoordelijken een brug te ver.
Met de inquisitie op de hielen, lijkt het hen wellicht ook geen goed idee nu toe te geven wat ze al drie maanden eerder hadden moeten doen: erkennen dat het zin heeft om een mondmasker te dragen overal waar mensen samen komen. Wie weet hoeveel mensenlevens er zo gered hadden kunnen worden.
Wij, die in de winkels werken en elke dag de confrontatie met het publiek aan moeten gaan, voelen ons in de steek gelaten. Nochtans is het heel eenvoudig. Aangezien de maatregelen versoepelen om massaal naar een min of meer normaal leven terug te kunnen keren, moeten we onze voorzorgen nemen om een terugval te vermijden. We moeten waakzaam zijn, vooral wanneer we ons in publieke ruimtes begeven. En daar hoort het dragen van een mondmasker bij.
WE MEUGN NIE
SCHAAP (23/06)
Als twintiger huurde ik samen met een vriend een huis. Ik woonde op de eerste etage, hij op het gelijkvloers. In de hal hing een ingekaderde cartoon waarop een grote kudde schapen allemaal dezelfde richting uit liepen, hun ondergang tegemoet. Want zo kwamen ze één voor één in de afgrond terecht. Behalve dat ene schaap dat zich excuseerde en tegen de richting in liep. De prent was grappig omdat de beleefdheid van dat schaap voor ons zo herkenbaar was. Zelfs met de dood op de hielen houden we het rustig en beschaafd.
FUCKING TALIBAN & CORONA! (CORONA 11)
Nesar is vandaag coronachef, degene die alles moet ontsmetten. Maar na de laatste pauze blijft hij wel heel lang in de keuken hangen. Het sluitingsuur komt snel dichterbij en hij moet de fietsen nog binnen zetten. Wanneer ik eventjes langsloop om na te gaan wat er aan de hand is, zit hij op een stoel met een vel keukenpapier tegen zijn neus terwijl hij met zijn hoofd achterover hangt. Voor hem liggen enkele doorbloede proppen papier. Vanuit die positie kijkt hij me zijdelings aan.