Al sinds de jaren tachtig, toen ik op school zat, voorspelt men het einde van de wereld zoals we die kennen, dankzij de opwarming van de aarde. Het was toen vijf voor twaalf. Twintig jaar later was het twaalf uur, en ondertussen is het vijf na twaalf.
Het mag niet baten, de mensheid is ingedommeld, we wachten af en ondertussen gaan we verder met waar we mee bezig waren. Leven alsof we onsterfelijk zijn.
Voor de eerste keer worden we nu geconfronteerd met een verschijnsel dat we toe kunnen schrijven aan onze decadente levenswijze. Een virus waarvan men denkt dat het ontstaan is in het gekrioel van mens en dier op een slachtplaats/vuilnisbelt die niet misstaan zou hebben als setting in één van de Mad Max films.
Een virus dat de zwakkeren doodt, en de sterkeren langdurig tot permanent verzwakt. Waartegen men tijdelijk, heel kort of zelfs geen immuniteit lijkt op te bouwen. Waar we hier ondertussen al zes maanden onder te lijden hebben, waar al die tijd wereldwijd onderzoek naar werd gedaan en waartegen tientallen, honderden geneesmiddelen in ontwikkeling zijn. Al een halfjaar lang worden de kranten dagelijks gevuld met beweringen en opiniestukken van professoren, specialisten, wetenschappers, virologen, politiekers, economen, denkers en schrijvers. Onomstotelijk bewezen waarheden en bevindingen waar men na een tijdje op terug moet komen.
Misschien niet toevallig dat dit allemaal kan terwijl de wereld geregeerd wordt door een stelletje dubieuze, machtsbeluste en narcistische egotrippers, maar het zijn de leiders die we verdienen natuurlijk. De westerse bevolking leeft boven zijn stand en de rest van de wereld heeft te kampen met hongersnood, oorlog of allebei. Ongeloof, scepsis, laksheid en hebzucht leiden ertoe dat ieder land min of meer hetzelfde parcours aflegt. Het virus is traag, helaas is de mensheid nog trager.
Regeringen roepen, na het falen van hun beleid, tenslotte op tot burgerzin, en leggen de bal in het kamp van de burger: er zijn geen oplossingen nu, enkel hulpmiddelen en raadgevingen die er in combinatie voor kunnen zorgen dat we een grotere kans maken om aan het virus te ontsnappen. Helaas krijgen leiders de onderdanen die ze verdienen. Want veel burgers geloven liever in complottheorieën en achten de beschermingsmiddelen daarom dodelijker dan het virus. Jarenlange corruptie van overheidswege heeft een vorm van verzet in gang gezet die nu zijn kans schoon ziet. Niets geloven van wat er beweerd wordt.
Het is zaterdag, tropisch warm, zelfs aan de kust wordt het meer dan dertig graden. Op De Morgen online kon je iets voor de middag reeds lezen dat de druktebarometer geel uitsloeg aan de kust, terwijl in het radionieuws van 14 uur te horen is dat de files nog steeds aanzwellen richting kust.
Hoepel toch op met je social distancing en laat mijn hoofd met rust!
Bij sommigen slaat de wanhoop toe zodat ze besluiten om te betogen tegen de coronaregels, zoals in verschillende steden in Nederland, en in Berlijn. De betogers hebben lak aan afstand houden, en sommigen knuffelen elkaar demonstratief. Nu zijn het extremisten uit het rechter en linkerkamp die elkaar omhelzen, maar hoelang nog voor Jan Modaal er genoeg van heeft en aansluit?
En zo speelt alles in de kaart van het kleine monster dat ons belaagt. Een ziekte die we misschien onder controle zouden kunnen krijgen moesten we eendrachtig te werk gaan, maar die de tijdsgeest mee heeft en zo vernuftig in elkaar steekt dat ze ons uit elkaar drijft en tegen elkaar opzet. En die heel waarschijnlijk slechts de voorbode vormt van wat er de komende jaren nog allemaal zit aan te komen.
Want, men zei het toen het nog vijf voor twaalf was al; dat, als we nu niets deden, het straks onomkeerbaar zou zijn, te laat, dat er processen in werking gezet zouden worden die men niet terug zou kunnen draaien. Maar het is nu vijf na twaalf.
Hoelang kan die klok eigenlijk nog doorgaan? En waaraan zullen we zien dat het zover is?
Hoe begint het einde van de wereld?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten