Als twintiger huurde ik samen met een vriend een huis. Ik woonde op de eerste etage, hij op het gelijkvloers. In de hal hing een ingekaderde cartoon waarop een grote kudde schapen allemaal dezelfde richting uit liepen, hun ondergang tegemoet. Want zo kwamen ze één voor één in de afgrond terecht. Behalve dat ene schaap dat zich excuseerde en tegen de richting in liep. De prent was grappig omdat de beleefdheid van dat schaap voor ons zo herkenbaar was. Zelfs met de dood op de hielen houden we het rustig en beschaafd.
Ik moest aan die cartoon denken toen ik gisteren boodschappen deed. De parking van het plaatselijke warenhuis was volzet en het was ontzettend druk tussen de winkelschappen. Maar wat echt beangstigend was: de afstandsregels werden voortdurend overtreden, ook al droeg - behalve een hoogbejaarde man en ik - niemand een mondmasker, zelfs het personeel niet. En toen ik voorbij de terrasjes in het centrum van het dorp waar ik woon kwam, leek het alsof we ineens weer in de zomer van 2019 terechtgekomen waren. Iedereen zat er dicht op elkaar onder een parasol te genieten van de drankjes, de hapjes en het mooie weer.
Vandaag, in de bank, lees ik dat we uit respect voor elkaar verzocht worden om een mondmasker te dragen wanneer we binnenkomen. Er worden zelfs mondmaskers aangeboden voor wie er geen bij heeft. Maar niemand van de medewerkers of loketbedienden die er eentje draagt, net zomin als de verantwoordelijke en het meisje dat naast haar staat en in opleiding is.
Het is normaal dat we allemaal terug willen naar hoe het was, maar dat is voorlopig onmogelijk. Integendeel, we zitten vast in hoe het is, en als we niet opletten, in hoe het straks zal worden. Men heeft het over de grootste ramp sinds de tweede wereldoorlog, een crisis die we nog decennialang zullen voelen. Het regent ontslagen, herstructureringen en faillissementen: wat als er een nieuwe aanval komt en de boel noodgedwongen weer op slot gaat? Om nog maar te zwijgen van een derde uitbraak…
Bij de eerste besmettingsgolf werd er geblunderd uit onwetendheid en ongeloof. Wie verantwoordelijk is voor de flaters en fatale vergissingen wordt weldra aan het kruis genageld. Maar wat als er een tweede golf aankomt, wie is dan de zondebok? Of moeten we dan gewoon in eigen boezem kijken? Het zal in elk geval niet enkel de schuld van onze regeringsleiders zijn. Want in tegenstelling tot de eerste besmettingsgolf weten we nu allemaal wat er aan de hand is.
Al dagenlang waarschuwt de Wereldgezondheidsorganisatie dat we momenteel in een versnellingsfase zitten. Het virus grijpt sneller dan ooit om zich heen. Er werden ondertussen meer dan 8,9 miljoen mensen positief getest waarvan 1 miljoen in de laatste 8 dagen. Voor het eerste miljoen waren er drie maanden nodig.
Op de radio werd een aantal luisteraars gevraagd wat ze ervan zouden vinden wanneer het dragen van mondmaskers verplicht zou worden tijdens het winkelen. De eerste vond de maatregel fel overdreven, de tweede juichte het voorstel toe. De derde zei dat hij zou volgen, wat er ook beslist werd. Dat was zo’n schaap, dat zich in de afgrond stort.
Hoever willen we het laten komen? Hoelang nog voor er daar bovenaan iemand opstaat die het heft in handen neemt, niet langer om de hete brij heen blijft draaien en de bevolking verplicht om die gratis mondmaskers op openbare plaatsen nu eindelijk ook eens te gaan dragen?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten