Als ik bij de goederenreceptie langsloop, staat een meisje naast haar wagen te wachten met een doos vol spullen in haar armen terwijl Jan iets verder de inhoud van een andere, zonet afgegeven doos eerst grondig controleert alvorens de volgende te aanvaarden, iets wat eerder ongebruikelijk is - meestal scannen we het materiaal eens kort. Ik zie kaders met oude familiefoto's, enkele reissouvenirs zoals een roodkoperen dom van Keulen een hoge bronzen Eiffeltoren, een reusachtige bordeaux kleurige, glazen vaas in de vorm van een cognacglas met daarin wat huishoudelijke spullen, ogenschijnlijk allemaal goed gerief. Ik vraag Jan discreet wat het probleem is. Hij haalt de schouders op.
‘Het is winderig en het miezert,’ zeg ik, ‘en jij laat iemand die goederen brengt naast haar wagen wachten, zonder enige aanleiding zo te zien.’
Hij zucht nadrukkelijk maar rijdt de kar dan naar binnen. Jan is de laatste dagen niet in zijn gewone doen. Hij loopt er nogal humeurig bij en kan niet veel verdragen. Ik besluit het er straks eventjes met hem over te hebben. Maar eerst steek ik m'n armen uitnodigend uit, de vrouw overhandigt me de doos. Ze kijkt ook niet al te vrolijk, maar dat blijkt een andere reden te hebben.
‘Mijn vader is gestorven,’ zegt ze, ‘en hij heeft zich de laatste jaren niet al te populair gemaakt bij de rest van de familie waardoor ik het huis nu helemaal alleen mag leegmaken.’
Jan en ik hangen daarna afwisselend voorovergebogen in haar Volkswagen Caddy en brengen om beurten zakken kledij en dozen vol spullen naar binnen.
‘Het is de laatste’, zucht ze als ze zich naar me toe draait en me nog een doos overhandigt. Ik kijk op en zie tot mijn verbazing dat er een papegaai op haar schouder zit. Ze lacht als ze m'n verwarring ziet, haar gezicht bloeit ineens helemaal open.
'Kiki gaat graag mee hé met baasje!' De vogel wiegt enthousiast op en neer als het zijn naam hoort.
'De eerste keer dat we naar hier reden waren het wat teveel bochten na elkaar en toen heeft hij pardoes in mijn hals gekotst! Maar de ritten daarna ging het beter, hé?' Ze kijkt liefdevol naar haar rechterschouder, waar Kiki zit.
'Hij is bijna een jaar nu. Een heel slimme vogel. Hij gaat ook altijd met me mee naar kantoor. Iedereen daar is er gek op.' Ondertussen beweegt het dier zijn kopje de hele tijd van links naar rechts terwijl hij naar me kijkt, als een bokser die z'n tegenstander probeert te hypnotiseren, net voor het toedienen van een uppercut.
'Kom,' zegt ze tegen de papegaai, 'we moeten er van door.' De vogel knikt uitbundig terwijl ze samen in de wagen stappen.
Pas als ze weg zijn, besef ik dat ik ben vergeten te vragen hoe ze het voor elkaar krijgt dat Kiki rustig op haar schouder blijft zitten en niet weg vliegt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten