M

Ik was twaalf toen ik als door de bliksem werd getroffen door M, het Engelse one hit wonder Robin Scott, door wiens toedoen de wereld plots kleur kreeg dankzij 'Pop Muzik'; spastische electrodisco die tegenwoordig in de platenbakken bij de new wave terug te vinden is en waarmee hij naar eigen zeggen vijfentwintig jaar popmuziek probeerde samen te vatten: 'Eenie meenie miney mo'.

Scott kwam op het idee zich M te noemen toen hij door Parijs liep en die borden voor de ingang bij de metro zag. Hij worstelde met chronisch geldgebrek waardoor hij het met restjes studiotijd moest zien te rooien. Het zou maanden duren voor ‘Pop Muzik’ onze ether bereikte.

Maar tenslotte, ergens halverwege 1979, was het zover: M bestormde ons keukentje via een transistorradio die stoer in een zwart lederen etui stak, een driftig toestelletje bovenop de dampkap, zo klein dat het vloekte met de grootse intro waarmee het nummer ingezet werd. Gespannen wachtte ik elke zaterdagmorgen tijdens de top dertig, geduld dat week na week werd beloond. Tot de dag dat de batterijen het opgaven, natuurlijk net aan het begin van 'Pop Muzik', en precies op het moment dat ik in euforie een enthousiaste draai aan de volumeknop gaf.

Onderzoek leerde dat je het ding ook op de netspanning aan kon sluiten, maar moeder had de kabel opgeborgen. Logisch, want er zat toch geen stopcontact in de buurt waar het toestel stond.

Moeder was nergens te bespeuren en dat was misschien maar goed ook: ik nam de kabel van een ander apparaat, en met veel moeite slaagde ik erin om de aansluiting bij het radiootje naar binnen te wrikken.

Ik stak de stekker in een stopcontact, in de hoop terstond de rest van het nummer te horen maar het leverde alleen maar een doffe knal op waarna een zwaar verbrandde geur de ruimte vulde terwijl er kleine witte veertjes uit de hemel vielen, 'knick knack paddy wack!'. Alsof er een engel was gestorven.

De transistorradio stond nog een hele tijd op onze dampkap maar bleef voor altijd stil.