Op Facebook liet ik weten dat ik bereid was om gesigneerde exemplaren van mijn nieuwe boek te versturen, als suggestie voor een eindejaarsgeschenk. Tot mijn verbazing kon ik meteen beginnen met pakjes te maken. Een kennis bestelde een exemplaar van Microkosmos voor zichzelf en eentje voor zijn ouders. Ik moest in de buurt zijn en leverde de boeken af. We bleven met onze mondmaskers aan in de deuropening staan en ik overhandigde hem het pakketje. Hij zei dat hij z'n ouders mijn vorige boek ook al cadeau had gedaan.
Het waren mensen van de oude stempel gezegend met een gezonde dosis boerenverstand. Je maakte ze niet zomaar iets wijs. Brave maar stugge Vlamingen, warm en joviaal maar ook altijd een beetje achterdochtig; hun ouders hadden nog een oorlog meegemaakt.
'Maar het zijn ook mensen die,' zei hij, 'in een gesprek over vreemdelingen altijd weer beweren "niet racistisch te zijn MAAR", en er zich aan storen als er iemand met een andere huidskleur aan de kassa van hun winkel staat aan te schuiven. En omwille van die reden zelfs voor een nationalistische partij zouden durven stemmen…'
Het leidde tot verhitte discussies in de familiekring maar mijn kennis slaagde er niet in om zijn ouders op andere gedachten te brengen en in te laten zien dat het stompzinnig is om iemand te brandmerken, enkel op basis van z'n huidskleur.
Toen lachte hij en zei dat mijn vorige boek voor elkaar had gekregen waar hij met zijn uitleg al die tijd niet in was geslaagd: ze hadden meegekeken door de ogen van die ander waardoor er begrip gerezen was voor diens situatie. Het had hun kijk op de zaken compleet veranderd. Daarom dat hij nu ook mijn nieuwe boek aan hen cadeau gaf.
Een mooier compliment heb ik dit jaar niet gekregen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten