‘Ja’ zei de ene, ‘k goa éest ne kée belln wi’. Ze haalde haar gsm boven en toetste een nummer in. Nu was werkelijk iedereen hier rond me met zijn gsm bezig en het koste me plots moeite om mijn toestel te laten zitten.
‘Hey, t is ik ée. Zeg, jee were vertroaginge wi. N kart. Welgekomn in
België! Néestn tring da we pakkn. N weke in Loendn gezeetn, géenéene kée
wos n doa in retard… Kuj uus komm oaln? Notobuus goa weeroal weg zyn
ee. Ja, k goa n berichtje zenn uw doa stoan…’
Ze luisterde terwijl ze door het raam in de deur naar buiten staarde, knikte enkele keren. Ze zag er moe uit.
‘Ze zoen ton willn dat de minsn underne noto loatn stoan, moa met n tring wit je noais uj wel tuus goa groakn… Wuk? Ja, toet sebiet ee.’
De ergernis week traag van haar jonge gezicht terwijl ze stilzwijgend naar haar scherm bleef staren waar ze nu regelmatig met een vinger over wreef.
De trein minderde vaart, schommelde en, simultaan als een stel professionele dansers in een stomme musical, bewogen we met z'n allen mee.
Ze luisterde terwijl ze door het raam in de deur naar buiten staarde, knikte enkele keren. Ze zag er moe uit.
‘Ze zoen ton willn dat de minsn underne noto loatn stoan, moa met n tring wit je noais uj wel tuus goa groakn… Wuk? Ja, toet sebiet ee.’
De ergernis week traag van haar jonge gezicht terwijl ze stilzwijgend naar haar scherm bleef staren waar ze nu regelmatig met een vinger over wreef.
De trein minderde vaart, schommelde en, simultaan als een stel professionele dansers in een stomme musical, bewogen we met z'n allen mee.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten