TOK

In het station in Londen, een uur te vroeg
genoeg voor een gedicht denk ik

Een trein verzucht uit alle macht
alsof hij jarenlang alle verzuchtingen
heeft opgevangen

Twee Engelsen met kleine oogjes
en een rozige huid beklagen zich over de kater
die hen teistert terwijl ze beurtelings
een driehoekig stuk toast deppen in de zwaar
toegetakelde dooier van een spiegelei

In het midden een buffetpiano
met Samuel L. Jackson
wiens wrede handen stuiteren
over de toetsen die huilen van de pijn

Tientallen koffers die over
de grote stationstegels verder rollen
en bij iedere voeg zeggen ze

tok

tokketokketokketok

weifelen bij het bord met aankomsttijden

tokke... tok

waarna, niet bij te houden

tokketokketokketokketokketokke
tokketokketokketokketokketokke...

Ver boven me
wil een stem in een beheerst
en algemeen beschaafd Engels
iets met me delen
maar ik begrijp er niets van

Hoor Engelsen, die met koffie, toast
en ei worstelen
Hoor pianist die denkt dat hij Liberace is
Hoor verwoed zuchtende trein...

Tokketokketokketokketokketokke
tokketokketokketokketokketokke
tokketokketokketokketokketokke
tokketokketokketokketokketokke...

Misschien moet je in een station in Londen
geen gedichten schrijven