LEUGEN

‘Het zal niet lang duren’, zeiden we. Ik besefte later pas dat dit een leugen was, want het was voor altijd.
Ze was wakker, haar ogen stonden helder. Ze keek naar ons, vertrouwde ons. Je kon zien dat ze het wist, dat ze ons dierbaarste bezit was.

De dokter gaf haar het eerste spuitje, een slaapmiddel. Dat ging moeiteloos. Dat was het dan.
Het werd geen sprong in onze armen zoals vroeger, daarvoor had ze teveel pijn. Maar toch zag je dat het haar opluchtte dat ze van die verdomde tafel mocht.
We liepen niet naar de deur, haar riem vastmakend en de dokter bedankend, maar gingen in de stoelen zitten. Dat vond ze wel een beetje vreemd. Ze keek van de een naar de ander. Je zag haar denken. Maar alles was beter dan die tafel.

De tranen liepen over onze wangen.
‘Ze is zo moe, hé?’
Ogenblikkelijk geeuwde ze, dodelijk vermoeid. Ze vleide zich. Haar ogen werden rustiger. Ze keek naar ons, zonder enige argwaan. Ze wou nu alleen nog maar slapen. Ze viel steeds dieper weg. Ze zakte een beetje in elkaar. We bleven nog even zitten. Haar tong hing uit. We legden haar opnieuw op de metalen tafel. Ze rilde niet meer, ze was niet meer bang.
(23/07/19)