Oog in oog
met waar we
in herinneringen
woonden
Geen boom,
enkel het pad
Daarnaast het oude, afgemaaide gras
dat orde stelt, vertrouwen schept,
verrast
door wat vergeten was,
het ongedeerde hart
Neerliggend,
wegvallend in een ogenblik
verstilde eeuwigheid
Onder het opstijgende,
mis leidende lied
van een leeuwerik,
dat uit het niets komt
en even onverwacht verdwijnt
Daar schrikken we van
Dichter
bij de aarde
kom je niet
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten