VRIJDAG 27 DECEMBER 2019

Oussama Atar kijkt me rechtstreeks aan vanop de voorkant van het dagblad in de krantenwinkel. De twee volgende pagina's krijg ik een overzicht van de terreuraanslagen in 2015 en 2016. Franse en Belgische speurders zijn samen tot de vaststelling gekomen dat de Belg Oussama Atar het brein achter deze acties is. De op dat moment in Syrië verblijvende en ondertussen om het leven gekomen Brusselaar stuurde de operaties via slapende cellen die zich schuilhielden in safehouses. Naast enkele verijdelde aanslagen waren er helaas ook twee geslaagde acties, namelijk in de concertzaal Bataclan in Parijs en enkele maanden later op de luchthaven in Zaventem.

Op de volgende pagina lees ik hoe de Russische oppositieleider Aleksej Navalny de dag voordien de vierde inval dit jaar van luidruchtige en gewelddadige gemaskerde mannen met helmen en kogelvrije vesten moest ondergaan in de kantoren van zijn anti-corruptieorganisatie in Moskou. Het bleken gerechtsdeurwaarders die hem met geweld buiten zetten en daarna de zoveelste huiszoeking uitvoerden. Navalny is het steentje in de schoen van de Russische autoriteiten, die hem pesten en dwars zitten waar mogelijk om, vooralsnog zonder succes, te voorkomen dat de populaire blogger en drijvende kracht achter straatprotesten video's maakt en post waarin de corruptiepraktijken van het regime glashelder uit de doeken wordt gedaan. Om te verhinderen dat Navalny deel kan nemen aan de jongste presidentsverkiezingen werd de oppositieleider eerder al veroordeeld voor fraude en laster, het witwassen van geld, en er van verdacht een buitenlandse agent te zijn.

Twee pagina's verder blijkt Ari Behn, de ex-schoonzoon van de Noorse koning Harald, er onverwachts een eind aan te hebben gemaakt. De schrijver en documentairemaker was een controversieel figuur die aanvankelijk met argwaan door de Noren werd onthaald maar geleidelijk aan hun vertrouwen won. Hij rookte wiet, presenteerde een realty tv programma waarin hij als travestiet gekleed ging, en pronkte graag met zijn tatoeages. Twee jaar geleden beschuldigde hij Kevin Spacey van onbetamelijk gedrag; Spacey zou tien jaar daarvoor onder tafel eens in Behn's kruis hebben getast.

Iets verder lees ik het verhaal van de drie Russische zusters Katsjatoerian. Hun vader, een tiran die zijn vrouw in 2015 met een baseballbat het huis uit had gewerkt, verbood zijn dochters daarna, toen 14, 15 en 16 jaar oud, om nog naar school te gaan. Hij behandelde ze als slaven die hij dagelijks afranselde en seksueel misbruikte, tot 27 juli 2018, toen één van de zussen, Krestina, een zware astma-aanval kreeg nadat hij haar met pepperspray in het gezicht had bewerkt. De zussen beslisten daarop hun vader om te brengen en gingen hem met een mes en een hamer te lijf terwijl hij eventjes ingedommeld was in zijn zetel. Helaas voor hen heerst er een machocultuur in Rusland en is huiselijk geweld er heel gewoon. Vrouwen horen er te vallen voor sterke, agressieve mannen en volgens de orthodoxe kerk is het gezinsleven iets waar buitenstaanders zich niet mee moeten bemoeien. Bovendien stemde het Russische parlement een wet in 2017 waardoor slagen en verwondingen die thuis worden toegebracht, minder strafbaar geworden zijn. De drie zussen riskeren daardoor straffen van twintig jaar in gevangenissen en psychiatrische instellingen.

Als ik het blad omsla, zie ik een foto van straatprotesten in Teheran midden november, die bloedig neergeslagen werden door de Revolutionaire Garde, waardoor er naar schatting 1500 doden vielen. De rouwperiode van veertig dagen heeft een hoge symbolische waarde in de sjiitische islam en daarom vreest de overheid nu nieuwe, antiregimeprotesten. Burgers die een publieke herdenkingsdienst plannen voor een overleden familielid onder de betogers, worden daarom uit voorzorg gearresteerd. En het internet wordt platgelegd.
De betogingen ontstonden uit onvrede over de corruptie van de overheid die een hoogtepunt bereikte toen aangekondigd werd dat de brandstofprijzen ineens met 50 % omhoog zouden gaan. Tegelijkertijd zijn er ook straatprotesten in Irak en Libanon, volgens waarnemers eveneens te wijten aan het falen van de binnenlandse politiek. Ook hier speelt de Iraanse Revolutionaire Garde een rol door haar invloed aan te wenden in regeringskringen en bij sjiitische partijen om de betogingen met harde hand te onderdrukken, waardoor er ook in Irak al meer dan vierhonderd doden vielen.

Jihadisten blijken in Burkina Faso 'een tiental militairen' gedood te hebben in de nacht van dinsdag op woensdag, waarop het leger op zijn beurt bij een vergeldingsaanval 'meerdere militanten' heeft omgebracht. 71 migranten die in verschillende bootjes het Kanaal probeerden over te steken op weg naar het Verenigd Koninkrijk, werden onderschept. In de ondergrond van een kapel van een kloostergemeenschap op de berg Athos, waar sinds de tiende eeuw geen vrouw een voet binnen mag zetten, werden vrouwelijke resten ontdekt. En het Turkse constitutionele hof heeft de Turkse overheid veroordeeld voor schending van het recht op meningsuiting, omdat Wikipedia er al twee jaar wordt geblokkeerd.

Veel goed nieuws was er daartussen niet te bespeuren, behalve dan misschien dat België er nu toch officieel voor kiest om zijn eigen imams op te leiden en radicale en conservatieve geestelijken hiermee de mond te snoeren. En dat ook vrouwen de opleiding zouden kunnen volgen.
Daarnaast blijkt ons land twee studentenverenigingen rijker, voor studenten met Afrikaanse roots.
En de vrouw die deze zomer in Luik in de gracht belandde tijdens een hittegolf van meer dan 40 graden en 150 uur zwaargewond in het wrak van haar wagen doorbracht, verrast haar dokters door het tempo waarmee ze revalideert.
Meer positiefs leek er niet te melden.

En toen had ik de weekendkranten nog niet gezien: naast de nieuwe sores overal uitgebreide bijlages aan het eind van dit decennium met samenvattingen van tien jaar narigheid, en voorspellingen omtrent de ellende die er zit aan te komen.

'Ik kan niet slapen als ik de krant niet lees, en als ik de krant lees, kan ik niet slapen.'
(Vrij naar Cees Buddingh)