Mijn buurman zaliger zei altijd dat het geen zin heeft om met je hoofd in de wolken te lopen.
“Enkel op de grond kun je iets vinden”.
Ik hoor het hem nog zeggen.
Het mocht niet baten: nog steeds oefent wat zich boven me bevindt, een grotere aantrekkingskracht op me uit.
Om een voorbeeld te geven: zo registreer ik al langer vogels die - bij gebrek aan echte bomen - lantaarnpalen als uitkijkpost gebruiken alsof ze die vreemde, rechtop lopende wezens in beurtrollen observeren om bij te houden wat ze allemaal met het landschap uitrichten wanneer ze hun belachelijk grote, stenen nesten bouwen.
Merels, eksters, duiven, kraaien - enzovoort - verblijven graag en steeds vaker op een lantaarnpaal.
Gisteren zag ik hoe een blauwe reiger de wereld om zich heen vanuit deze bevoorrechte positie gadesloeg. Licht verontrust door de belangstelling die ik voor hem toonde, dook hij voorover en sloeg z’n imposante vleugels open. Plechtig klapwiekend verdween hij zonder enige haast alsof hij doordrongen was van nobele gedachten, tussendoor de grond afturend naar een kunstmatig aangelegd tuinvijvertje met van die heerlijke, malse goudvissen: uitstekend geschikt voor een avondmaal.
Mijn buurman zaliger en de blauwe reiger: een gemiste match.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten